Nattigheid

Vandaag was het nog steeds donker toen ik vanochtend naar de trein liep. Op Zuid WTC aangekomen de fiets gepakt en nog geen 100 meter later begint het goed te regenen. Snel even gestopt om mijn camera (een digitaal ouderwets baksteenformaat) en mijn mobiel in een boterhamzakje te stoppen om deze op die manier te beschermen tegen het nattige gebeuren wat men regen noemt. Dit heeft mij echter niet beschermt van het nattige gebeuren waardoor ik als een verzopen kat aankwam op mijn werk. Ik heb nog een tijdje overal plasjes en drupsels achter gelaten op mijn bureau. Na een lange dag werken, hard nadenken tot de hersens kwaken etc ben ik weer op mijn fiets gesprongen. En wederom had ik last van wat nattigheid. Dit keer voornamelijk omdat mijn fiets de neiging had om door alle plassen heen te fietsen waardoor ik erg nat werd.
Thuis aangekomen had Reinier lekker gekookt en daarna zijn we samen met allebei een laptop gezellig achter de computer gesprongen. Het leuke was dat ik opeens het gezicht van mijn zus zag verschijnen en hoorde praten. Nee ik ben niet paranormaal maar ik heb skype eindelijk geinstalleerd. Eindelijk lekker kunnen kletsen met mijn grote stoere zus in San Fransisco. Wel een gek gevoel hoor zo hard praten tegen mijn computer. Ik weet dat er velen mensen zijn die dit normaal vinden zelfs wanneer de computer niks terug zegt. Maar ik praat niet hardop tegen mijn computer. Ik praat alleen hardop tegen mezelf das al druk genoeg. Wanneer ik tegen alle gebruiksvoorwerpen moet gaan praten dan word ik overspannen. Stel je voor dat alles terug gaat praten. Een kopje koffie dat zeurt omdat je er geen melk en suiker in hebt gedaan, of je muis omdat die niet genoeg aandacht krijgt. Nou goed. Ik ga maar aan de koffie want dit gaat nu nergens meer over. nu moet ik mezelf en mijn ophol geslagen alter-ego-fantasie weer toespreken.